Det var en gang en kone og en mann som hadde en sønn som lå hjemme. De var sinte på ham fordi han ikke ville gjøre noe.

Men en dag bestemte gutten seg for at nå var han i humør til å gjøre noe.

Så begynte han å bygge et skip tett inntil en elv for å få det lett ut på vannet. Han bygde skipet firkantet og satte fire stavner på det, en stavn på hver side. Så satte han en feiekost på den ene stavnen, et rugaks på den andre stavnen og et sverd på den tredje. Men moren hans ble sittende på den fjerde stavnen.

Når han satte ut båten og rugakset vendte mot land, skulle det bli et godt år. Hvis feiekosten vendte mot landet, skulle hver smågutt bli pisket, og hvis sverdet vendte mot landet, skulle det bli krig.

Men kona ble aldri nevnt.

Nå var det en som skulle minne om det, og han sa:

«Du nevnte ikke kona.»

Men den som sa «kjerring», skulle de be kysse henne i rumpa.

Originaltekst:

Det firkanta skipet

Det var ein gong ei kjerring og ein kall, dei hadde ein son som låg heime, og dei var sint på han for at han ingen ting ville gjera.

Men ein dag så meinte guten på at nå var han i det laget at han skulle gjera noko.

Og så gav han seg til å byggja eit skip tett attmed ei elv for han skulle få det lett ut. Han bygde skipet firkanta og sette fire stamnar på det, ein stamn på kvar side. Og så sette han ein sopelime på den eine stamnen og eit rugaks på den andre stamnen og eit sverd på den tredje. Men mor hans vart sitjande på den fjerde stamnen.

Når han sette ut båten og rugakset kom mot land, skulle det bli godår. Og snudde sopelimen mot landet, skulle kvar smågut bli piska, og snudde sverdet mot landet, skulle det bli krig.

Men kjerringa vart aldri nemnd.

Nå var det ein som skulle minna på om det, og han sa så:

«Du nemnde ikkje kjerringa.»

Men den som sa «kjerring,» skulle dei be kyssa ho i revskora.