Det var en mann som skulle dø. Han hadde ikke annet enn en sønn, og så ga han sønnen råd om hvordan han skulle oppføre seg når han selv var død. «Du skal aldri besøke naboen din for ofte. Og du skal aldri slippe hesten din ut av tøylene og la andre ha hånd om den. Hvis du så bestemmer deg for å gifte deg, skal du aldri reise langt bort, men ta en du kjenner.»

Da faren var død, tenkte gutten at han ville prøve det faren hadde advart ham mot. Så reiste han til farbroren sin og besøkte ham. Farbroren sa til kona: «Nå kommer brorsønnen min. Han sørger nok mye over faren sin. Nå må vi ta godt imot ham.» Så fikk han både mat og drikke.

Dagen etter reiste han til farbroren igjen. «Kommer han ikke igjen nå, den brorsønnen min. Men han lengter etter faren sin, så vi må ta vel imot ham i dag også.» Så fikk han gjestebud og hadde det fint den andre dagen også.

Så gikk det noen få dager, da kom han igjen. «Nå tror jeg han kommer igjen i dag også,» sa kona, «nå må du gjemme deg i skogen, så skal jeg begynne å bake.» Mannen dro straks til skogs, og kona satte seg til å bake lefser. Da brorsønnen kom, spurte han etter mannen. «Ja, nå er han i skogen,» sa kona. «Ja, så kan det ikke hjelpe at jeg er her,» sa gutten. «Vent nå til du får en lefse,» sa kona. Så dro gutten. Han gikk opp på loftet og hengte ned lefsen.

Så kom de og ville leie hest av ham. Ja, det fikk de den ene etter den andre. Til slutt fikk han bare igjen huden. Den tok han og hengte på samme rekke som lefsen. Da hadde han prøvd de to tingene, og det gikk ikke godt med noen av dem.

Så ville han gifte seg. Så dro han et langt stykke bort og ville fri. Så snakket han med en jente der, og de avtalte det så sikkert de kunne. De skulle komme til ham til gjestebud, far og mor til jenta.

Så kommer han tilbake og kler seg i fanteklær og ba om husly der hos jenta. Der var en skredder og sydde på klær til jenta. Da han hadde vært der en stund, ba fanten om han kunne få legge seg. Men skredderen og jenta satt en stund etter. Da de kom på loftet, sier skredderen: «Nå skal du gifte deg likevel. Kan du ikke ligge med meg i natt?» Jo, hun slapp av seg klærne og steg opp i sengen til skredderen.

Da han mente de hadde sovnet, reiste han seg opp og tok serken og reiste hjem og hengte den på samme rekke.

Da foreldrene til jenta skulle komme, inviterte han farbroren sin også. Så gikk de rundt og så over gård og grunn. Så sier farbroren hans: «Nå vil vi inn på loftet og se der. Faren din hadde så mye seletøy og saler.» «Nei, men er det noe å se det skrotet?» sa gutten.

«Hva slags ting er det du har hengt opp her?» sa farbroren hans. Så måtte han forklare alt sammen. Hvordan faren hans hadde advart ham, og han hadde prøvd alt sammen.

«Den siste gangen jeg besøkte deg, fikk jeg lefsen. Så fikk jeg huden. Til slutt da jeg besøkte jenta, gikk hun opp i sengen til skredderen. Så tok jeg serken av henne. Se, her er den,» sa han.

Så dro jenta tilbake, full av skam, og hun turte aldri å se på ham igjen.

Originaltekst:

Dei tri råda

Det var ein mann som skulle døy. Han hadde ikkje anna enn ein son, og så forsegna han sonen korleis han skulle fara når han sjølv var død. «Du skal aldri vitja grannen din for tidt. Og du skal aldri sleppa hesten din or tygelen og lata andre ha hand med han. Kjem du så på det at du vil gifta deg, så skal du aldri reisa langt bort, men taka ei du kjenner.»

Då faren var død, tenkte guten at han ville prøva det faren hadde åtvara han for. Så reiste han til farbror sin og vitja han. Så sa farbror hans til kjerringa: «No kjem brorsonen min. Han syter visst mykje for far sin. No lyt me taka godt imot han.» Så fekk han både mat og drikke.

Dagen etterpå reiste han til farbroren att. «Kjem han no ikkje att, den brorsonen min. Men han er lengtefull etter far sin, så me lyt taka vel imot han i dag au.» Så fekk han gjestebod og hadde gildt den andre dagen au.

Så var det nokre få dagar, då kom han att. «No meiner eg han kjem att i dag au,» sa kjerringa, «no lyt du løyna deg til skogs, så vil eg leggja opp og baka.» Mannen straks til skogs, og kjerringa sette seg til å baka lefser. Då brorsonen kom, spurde han etter mannen. «Ja, no er han i skogen,» sa kjerringa. «Ja, så kan det ikkje hjelpa at eg er her,» sa guten. «Bia no til du får ei lefse,» sa kjerringa. Så reiste guten. Han gjekk av opp på loftet og hengde ned lefsa.

Så kom dei og ville leiga hest av han. Ja, det fekk dei den eine etter den andre. Til slutt fekk han att bare huda. Den tok han og hengde på same rekka som lefsa. Då hadde han prøvd dei to tinga, og det gjekk ikkje godt nokon av dei.

Så ville han av å gifta seg. Så strauk han eit langt stykke ifrå og ville fri. Så tala han med ei jente der, og dei gjorde det av så visst dei kunne. Dei skulle koma til han til gjestebod, far og mor til jenta.

Så kjem han att og kler seg i fanteklede og bad seg hus der hjå jenta. Der var ein skreddar og sauma på klede til jenta. Då han hadde vore der ei stund, bad fanten om han kunne få lagt seg. Men skreddaren og jenta sat eit bel etter. Då dei kom på loftet, seier skreddaren: «No skal du gifta deg likevel. Kan du no ikkje liggja med meg i natt?» Jau, ho sleppte av seg kleda og steig opp i senga til skreddaren.

Då han meinte dei hadde sovna, reis han opp og tok serken og reiste heim og hengde den på same rekka.

Då foreldra av jenta skulle koma, bad han farbror hans au. Så for dei rundt og såg over gard og grunn. Så seier farbror hans: «No vil me inn på loftet og sjå der. Far din hadde så mykje med selar og salar. «Nei, men er det noko å sjå det skrapet?» sa guten.

«Kva slags gysje er det du har hengt opp her?» sa farbror hans. Så laut han til å forklara alt saman. Korleis far hans hadde åtvara han, og han hadde prøvd alt saman.

«Den siste gongen eg vitja deg, fekk eg lefsa. Så fekk eg huda. Til slutt då eg vitja jenta, gjekk ho opp i senga til skreddaren. Så tok eg serken av henne. Sjå, her er den,» sa han.

Så strauk jenta att, full av skam, og ho torde aldri glåpa til leds.